Nachtreis per bus
Een maand vakantie, die mij na een 20 jaar weer eens de gelegenheid gaf het
mooie landschap van Midden-Java te bewonderen en te genieten, had ik
doorgebracht te Wonogiri, een klein plaatsje, waar het rustige ritme van "het
platte land" het leven regelt, in scherpe tegenstelling met wat ik gewend ben:
het duizelingwekkende lawaai, drukte en gejaagdheid van Tangerang en vooral
Jakarta.
Daarheen was ik gegaan per vliegtuig. Dat gaat gemakkelijk, vlot, en snel.
Binnen drie kwartier Jakarta - Yogyakarta. Overigens een emotieloze tocht; je
hoeft niets anders te doen dan te zitten. Van het landschap zie je niets; daar
vlieg je te hoog voor.
Daarginds echter hoorde ik van het bestaan van een busverbinding regelrecht
van Wonogiri - Merak via Tangerang. Prachtig! Hier instappen, daar uitstappen.
Ideaal! Daartoe besloot ik dus, niet vermoedend wat een tegenstelling mijn
terugreis zou zijn met mijn heenreis. Vooreerst heb je het verschil in prijs: één
tiende deel slechts oftewel Rp. 1800,Ten tweede het verschil in tijd: je stapt
om 12 uur 's middags in een door de zon verwarmde bus en je stapt uit in
Tangerang om 7 uur de volgende morgen. En ten slotte het belangrijkste: je
maakt wat mee.
De rit gaat via Solo, Boyolali, Salatiga,
Semarang en vandaar langs de noord
kust via Jakarta naar Tangerang. We
zouden moeten vertrekken op het mo
ment, dat de zon haar hoogtepunt
heeft bereikt wat betreft stand en
werkzaamheid. Maar dat gebeurde
niet: slechts een half uur te laat. Maar
toen ging het meteen vlot en in snel
tempo over de goede en brede weg
naar Solo, waar we omstreeks half
twee arriveerden op het zeer ruime
terrein van het bus-station, de speel
plaats voor honderden bussen en bus
jes, die door elkaar krioelden.
Ziezo, dacht ik; dat gaat goed. 't Is
nu half twee. Dan komen we straks
door de prachtige streek van Salatiga
en Merbanu, vol fris groen en kleurige
bloemen, pronkend in het licht van de
middagzon. Maar wat een illusie! We
bleven staan, stilstaan, op de plaats
rust totover half vijf! Eigeniïffc
had ik het kunnen weten. Er zijn dag
bussen en nachtbussen. Ik had een
nachtbus genomen. Wel, zo'n bus om
zijn naam niet te verloochenen, kan
niet overdag gaan rijden.
Daar stonden we dan. Gelukkig in de
schaduw van een gebouw met een
ruim uitzicht over vrijwel het gehele
uitgestrekte terrein. Dat maakte, dat
dat lange wachten niet te lang werd,
want er viel wat te zien. Honderden
bussen krioelden er door elkaar, van
grote ondernemingen, die verbindin
gen onderhouden van Surabaya naar
Jakarta of Bandung naast kleine, die
de desa met Solo verbinden. Onder
nemingen, die een aantal bussen in
de running hebben, naast andere, die
over één of twee voertuigen beschik
ken voor het streekvervoer. Je ziet er
grote, moderne luxe-bussen met er
tussen door rammelende vehikels van
gevorderde leeftijd. Maar alle hebben
één eigenschap gemeen: zij zijn alle
maal vol, dwz. in Indonesische zin.
Voor ons betekent dat: overvol. Dat
schept voor de Indonesiër een sfeer
van "ramah-tamah" oftewel: gezellig
heid. Aan die gezelligheid heb ik over
dadig kunnen deelnemen. Op 'n uit
stekend hoekje schuin achter de
chauffeur met goed uitzicht op de
weg, zat ik keurig ingeklemd, zodat
ik geen vin kon verroeren, enkel mijn
voeten: 3 cm vooruit, 3 cm achteruit.
Toen heb ik ook voor het eerst ont
dekt, dat mager zijn een nadeel kan
opleveren: de natuurlijke zitkussens
ontbraken en dat was op de duur
enigszins pijnlijk.
Om half vijf vertrokken we dan uit
Solo, passeerden de streek van Sala
tiga, toen het al donker was. Maar of
't nu licht of donker was, dat gaf geen
verschil: met eenzelfde vlotte vaart
snelden we over de weg. Ik had be
wondering voor de chauffeur, die dat
grote gevaarte van een bus langs de
slingerende wegen, helling op, helling
fiiiiiiiiiiliiiiliiiliillliiiiiiiiiiiliiiiiliiiÉniiiiiiNiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiillillllllllllllllllllliiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiliiiiiiM"jjj
ZOVEEL FOTO'S, ZOVEEL KOPIJ
over Indonesië hebben we na dit nummer, bij
gebrek aan plaatsruimte nog over! Niet teleurgesteld
zijn als u uw bijdrage niet heeft aangetroffen, in het
dubbele Kerst/Nieuwjaarnummer hebben we de ruim
te en geven we uw "weerzien met Indonesië" een
goede plaats. Tot dusver hartelijk dank voor uw
kostelijke bijdragen. Het is een mooi nummer ge
worden, vindt u ook niet?
Red. T.T.
Foto links: In de kraton van de Sultan van Yogya, ontmoetten
oost en west elkaar bij het beeld van Gumpala, de kratonbewaker.
Onder: Buiten de kraton, oude nènèk met haar knusse handeltje
van gendits, pelangi's, kains en andere kleding-noodzakelijkheden.
Ingezonden door S. M. Jalhaij, Purmerend.
muiminiumminimumiiiiiiiiiniiiiiiiiiiiiiiiiiminimmuiminimuminnuuuui)
