Kt»ee-fei«ec
Tijd is (geen) geld
Zo 's middags, rond een uur of twee,
dan kwam mijn vrind met zijn kwee-kwee,
Hij droeg met zwier, engèk-engók,
twee trommels aan een bamboestok.
- Kwee-kwee
En als een boenglon, zo verstard
volgde ik zijn loop met heel mijn hart,
Stel voor dat hij te vlug zou gaan,
ik moest mijn ma toch nog verslaan?
- Kwee-kwee I I I
Ah, vlug nou man, voor déze keer?
en mammie knikte dan maar weer,
dus bracht mijn vrind, engök-engèk,
zijn zoete trommels bij mijn stek.
- Kwee, non?
En ai, dan kwam het grootse moment
dat hij, de held van d'Oriënt,
de deksels plechtig open deed
en èl dat schoons mijn oog in gleed!
- Oré!
Eerst maar een tjrorot, zalig zoet,
ook broers en zus doen zich tegoed,
en mams vult snel een heel groot bord
voor pappie, als hij wakker wordt.
- Met kwee.
Nu nogosari, niet te snel!
engèk engök die blijft nog wel,
Een zoete droom, een warme zon,
een lollig bakje vól klepon,
- och jé
Ik kijk, ik pak, ik leg terug,
(mag niet, maar kén, als je doet vlug)
De poetoe-majang is, als schat,
gehuld in zijdig pisangblad.
- OréééI I
Wat heb ik op? Adoe te veel,
(wat is die bike-Ambon geel!)
Nu nog een boegies, dan een zucht
en staren naar een blauwe lucht.
- Tjapé
Ik droom een leven, zoet en teer,
mijn vrind sluit beide deksels weer
en gaat - wie weet met vlag in top -
engök-engók, de straat weer op.
- Tabé
HELLY v. BRINK-EWEG
Er mankeerde wat aan ons T.V. toestel
en er moest een toekang bij aan te
pas komen. Die kwam. Een week nadat
we hadden opgebeld. Nog voor hij
goed en wel het toestel gezien had,
laat staan aangeraakt, liet hij weten
dat alleen zijn komst ons 19.00 zou
kosten. Reparatiekosten kwamen daar
natuurlijk bovenop. Helemaal beduusd
wij. De man had inderdaad een half
uur gereden en moest weer terug ook.
Maar 19.00? In deze, onze moderne
tijd is de leus "tijd is geld" maar al te
waar.
Maar nu in Yogya. We keken onze
ogen uit in een tokootje vol batik. De
avondjurken hadden al m'n aandacht,
ik passen, de één na de ander. Ze
bleken allemaal net een beetje te kort
te zijn om de doodeenvoudige reden
dat ik net een beetje te lang ben voor
"ukuran Indonesia". Wat te doen? De
verkoopstertjes, alle drie, stonden
meewarig met hun hoofden te schud
den toen één van hen, kennelijk de
baas, zei dat ze een jurk voor me zou
maken op maat. Hoe kén dat, zei ik,
we zouden de volgende dag al om acht
uur in de ochtend vertrekken en het
was nu één uur in de middag. Het kon
wel werd me beloofd, vanavond zou
de jurk aan het hotel bezorgd worden.
Nu stonden Wally en ik met onze
hoofden te schudden.
Geloof het of niet, die avond om 9 uur,
terwijl we naar de show zaten te kij
ken in het hotel, kwam mijn man die
even z'n fototoestel op de kamer had
gehaald, met een onthutste uitdrukking
op z'n gezicht aanrennen om te zeg
gen dat er DRIE mensen (drie vingers
in de lucht) op me zaten te wachten
beneden in de lobby. "DRIE mensen?"
zei ik, "waarvoor?" "Jouw jurk." Had
hij 't dan niet aangenomen? "Is er niet
bij", zei hij, "ze willen dat je 't past
en als het niet goed zit, zeggen ze,
dan werken ze de hele nacht door tot
't goed zit. Ze zitten er te wachten met
een centimeter en allerlei naai para
phernalia".
Ik kon mijn oren niet geloven. Hoe
was zoiets mogelijk! Ik rende naar de
kamer terwijl Wally de jurk ophaalde.
Ik voelde me echt een beetje verle
gen dat deze mensen zoveel moeite
deden en dat zo laat op de avond ze
nog steeds aan het werk waren. En
alleen maar voor een jurk. De jurk?
Die zat perfect. Wally weer terug naar
beneden om ze dat te vertellen. Hij
wou ze betalen voor al de extra tijd
maar ze weigerden beleefd. Ze waren
tevreden dat ze goed werk hadden
afgeleverd.
Zouden wij in onze wereld waar tijd
geld is ons zoiets kunnen of willen
veroorloven? Kunnen die mensen in
Yogya 't zich veroorloven? Voor hen
schijnt de trots en voldoening een
goed produkt te hebben afgeleverd
zelfs vandaag de dag belangrijker te
zijn dan tijd en geld. En daarover sta
ik nog in ongeloof m'n hoofd te schud
den.
JUUL LENTZE, U.S.A.
"DAENDELS" WEG DE ENIGE
STERKE WEG IN BANDUNG
(uit het Indonesisch vertaald door AST)
De rijksweg, een nalatenschap van
Daendels, welke de stad Bandung van
west naar oost in tweeën splitst, d.i.
van de Jalan Sudirman tot aan de Jalan
A. Yani, is de enige weg in Bandung
welke in staat is tot-aan-de-nok gevul
de voertuigen te dragen, aldus een
officiële bron in het Kantoor van
Plaatselijk Bestuur van de Stadsge
meente Bandung aan het KNI (Kantor-
berita Nasional Indonesia - Indonesisch
Nationaal Nieuwsbureau; d.i. een par
ticuliere tegenhanger van het door de
staat gecontroleerde "Antara" Nieuws
bureau - AST).
De kwaliteit van de andere wegen kan
het bij lange na niet halen, vergeleken
met bovenbedoelde weg.
De toename in Bandung van het
vrachtautoverkeer mfet trucks die tot-
barstens-toe-vol zijn geladen, aldus
voegde onze zegsman eraan toe, be
vordert snel de beschadiging van de
straten in de stad.
Het is jammer dat het verkeer van
zwaarbelaste vrachtauto's niet kan
worden omgelegd naar de "Daendels"
weg, omdat deze straat rechtstreeks
naar het hartje van Bandung leidt.
(Uit: Berita Buana, Jakarta, 9 juni 1977)
18
