SHANTALA f van zijn paard: "Emma!" Zou ze ja zeggen? Nu eens meende hij zeker te weten van wel, dan weer dacht hij: Als ze nee zegt, breekt mijn hart. Ze had hem verteld van de teleurstelling, toen haar strijdende vader haar gezegd had dat ze niet voor apothekeres kon stu deren, omdat haar begaafde broers vóór moesten gaan. Hij wilde haar gelukkig maken. Als jongen van negen was hij met een ouder broertje naar Holland gezonden, als jonge man van twintig was hij te ruggekeerd. Voor hem was er geen land dat de toets met Indië kon door staan. Nü was hij de zoon van de rijke suikerplanter, maar als hij zelfstandig werd, zou het begin moeilijk zijn. Em ma was uit het goede hout gesneden - er zat pit in haar. O, samen aan de toekomst te bouwen! "We zullen terugmoeten." Zijn paard zette het weer op een draf. En daar die oorverdovende ketelmuziek! Dat kon alleen beduiden dat Emma's zuster alle mandoers, dessahoofden en wat dies meer zij, had laten op trommelen! "Slamat, toewan moedah, slamat dan oentoeng!" Hij wist eigen lijk al genoeg. Maar toch trilden zijn vingers toen hij uit Praja's handen het kleine blauwe envelopje aannam, dat deze hem in gebogen houding met de hand onder de ene elleboog toereikte. "Slamat, toewan!" Zijn ogen vlogen de regels langs, bleven rusten op de zaligmakende woorden: "Gaarne noem ik mij voortaan uwe Emma." O, ge lukkigste aller stervelingen! Gedurende hun verlovingstijd, zij in Pasoeroean, hij te Kali Bagor, schre ven ze elkaar geregeld genummerde brieven, om er zeker van te zijn dat er geen wegraakte. Zij schreef over alle meisjesdromen en over het druk ke gezin, hij vertelde haar hoe Motley 's nachts wild geblaft had en er dieven een bezoek aan de welgevulde "Spen" (voorraadkamer) hadden gebracht. Hoe hij in nachtgewaad, gewapend met een dievenvanger (lange stok met ijzeren ]IJIIIIIIIIIIIII!IIIII!IIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIII[IIIIIIIIIIIIIIIIIIIII!IIIIIIIII!IIIIIIIIIIIIIIIIIII!III!IIIIIII!I!IIIIIII1 geachte 3-leer tSoeat, s <~U.w briel, zooeven. j ontvangen, zou ik <~U_ gaarne 1 mondeling beantwoorden. 3Com daarom etrake big one I aan. kan C~H. de verzeke- ring geven dat bet niet andere J dan gunetig zal zijn. gaarne 1 noem ik mij voortaan CU.we -Qmma lllll!l!ll!llllllllllll!llllllllllll!lllllllllllllllll!l!lllllll!lllll!lllllllll[lllllllllllllllllllllll!l]lllll!!llllllllllllll!lllll "Die zaligmakende woorden op blauw pa pier". boog eraan) met Praja achter de "he ren dieven" aan was gegaan. Later schreef hij "Uwe Majesteit, ik heb voor mijn koningin een Américaine aangeschaft en mijn bendy wegge daan, voortaan zullen wij getweeën in het maanlicht rijden." Ze trouwden een jaar later, 11 juli 1891 te Pasoeroean. Ze heetten Willem en Emma en zo heette het Nederlandse koningspaar ook. (Willem III en Emma van Waldeck Pyrmont). De majoor-chinees vond dat een jong bruidspaar met zulke vorste lijke namen recht had op een grootse bruiloft Hij stelde zijn "coupeetje", dat door iedereen de glazen koets werd genoemd, ter beschikking. "Het was een sprookje," zei jaren later een zeer bejaarde dame tot Em ma's dochter, "ik was een van de bruidsmeisjes van je ouders en ik zie het nog voor me. Ze wuifde en wuifde met haar kanten zakdoekje en later in de kerk was ze zó nerveus, dat ze de ringgit voor de collecte, dat ze in dat zakdoekje klaar hield, de hele kerk liet dóórrinkelen. Wat een kranige bruidegom, zo kaarsrecht. Een sprook jeverzuchtte ze nog eens. Emma wilde geen parelen ketting dra gen - dat betekende tranen. Er mocht ook geen foto van de bruidsdag wor den gemaakt - zulke momenten moch ten alleen in het hart vereeuwigd blij ven. Wei lieten ze zich samen portret teren na hun eerste bal als gehuwden, hij in wat men "pakean deftig" noem de, zo warm in de tropen, zij in haar met zwanendons omrand japonnetje, lange handschoenen, een witte aigret te in het haar. Dat gebeurde bij Van Bemmel in Soerabaja. Een sprookjeja dit huwelijk had veel sprookjeselementen in zich. Maar tranen werden Emma niet bespaard. Ook Willem kreeg de slagen van het lot te incasseren. Hun oudste baby stierf; zware ziekten van de later ge boren zoontjes dwongen hen naar Holland te gaan, waar in 1908 hun na komertje geboren werd in Hilversum. Terug in Indië yvoedde op het door Willem gekochte theeland een tyfoon, die de gehele oogst aan tere "pekkoe- blaadjes" vernietigde en zo hadden zij hun ups en downs. Nog later stierf een der beide zoons op jonge leeftijd. Van haar tranen had Emma een lang snoer kunnen rijgen. Daaronder waren ook vreugdetranen. Maar toch bleef het sprookje waar, ze leefden lang en gelukkig. Want hun enig onverwoestbaar bezit was hun liefde. Door alle beproevingen heen hield één ding stand: hun trouw aan elkaar. Na 25 jaar zei WiMem tot zijn gasten: "Zo ziet u na al deze jaren mijn vrouw in haar japon van blauw" en toen de veertigjarige gedenkdag naderde had Emma opnieuw een japon aan in blauwe tint. Hoe die liefde hun overgebleven kinderen later tot steun bleef, daarvan kan ik getuigen. Ze waren mijn ouders. EMS I. H. VAN SOEST een traditionele kunst Massage voor kinderen, door Frédérick Leboyer. In dit met vele foto's geïllustreer de boek geeft de schrijver een beschrijving van deze zeer bij zondere behandeling van Babies, zoals hij die in India leerde ken nen. Een prachtig geschenk voor aan staande moeders. Verkrijgbaar in Boekhandel Tong Tong, f 35,porto 4, tv Dr. H. i. de Graaf "DE GESCHIEDENIS VAN AMBON EN DE ZUID-MOLUKKEN" Een schitterend document, rijk geïllustreerd. De geschiedenis die wij moeten kennen, omdat die de onze is! 49,50 porto f 5, 18

Moesson Digitaal Tijdschriftenarchief

Tong Tong | 1977 | | pagina 18