SHANTALA
f
van zijn paard: "Emma!" Zou ze ja
zeggen? Nu eens meende hij zeker te
weten van wel, dan weer dacht hij: Als
ze nee zegt, breekt mijn hart. Ze had
hem verteld van de teleurstelling, toen
haar strijdende vader haar gezegd had
dat ze niet voor apothekeres kon stu
deren, omdat haar begaafde broers
vóór moesten gaan.
Hij wilde haar gelukkig maken. Als
jongen van negen was hij met een
ouder broertje naar Holland gezonden,
als jonge man van twintig was hij te
ruggekeerd. Voor hem was er geen
land dat de toets met Indië kon door
staan. Nü was hij de zoon van de rijke
suikerplanter, maar als hij zelfstandig
werd, zou het begin moeilijk zijn. Em
ma was uit het goede hout gesneden
- er zat pit in haar. O, samen aan de
toekomst te bouwen!
"We zullen terugmoeten." Zijn paard
zette het weer op een draf. En daar
die oorverdovende ketelmuziek!
Dat kon alleen beduiden dat Emma's
zuster alle mandoers, dessahoofden
en wat dies meer zij, had laten op
trommelen! "Slamat, toewan moedah,
slamat dan oentoeng!" Hij wist eigen
lijk al genoeg. Maar toch trilden zijn
vingers toen hij uit Praja's handen het
kleine blauwe envelopje aannam, dat
deze hem in gebogen houding met de
hand onder de ene elleboog toereikte.
"Slamat, toewan!" Zijn ogen vlogen
de regels langs, bleven rusten op de
zaligmakende woorden: "Gaarne noem
ik mij voortaan uwe Emma." O, ge
lukkigste aller stervelingen!
Gedurende hun verlovingstijd, zij in
Pasoeroean, hij te Kali Bagor, schre
ven ze elkaar geregeld genummerde
brieven, om er zeker van te zijn dat
er geen wegraakte. Zij schreef over
alle meisjesdromen en over het druk
ke gezin, hij vertelde haar hoe Motley
's nachts wild geblaft had en er dieven
een bezoek aan de welgevulde "Spen"
(voorraadkamer) hadden gebracht. Hoe
hij in nachtgewaad, gewapend met een
dievenvanger (lange stok met ijzeren
]IJIIIIIIIIIIIII!IIIII!IIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIII[IIIIIIIIIIIIIIIIIIIII!IIIIIIIII!IIIIIIIIIIIIIIIIIII!III!IIIIIII!I!IIIIIII1
geachte 3-leer tSoeat, s
<~U.w briel, zooeven. j
ontvangen, zou ik <~U_ gaarne 1
mondeling beantwoorden.
3Com daarom etrake big one
I aan. kan C~H. de verzeke-
ring geven dat bet niet andere J
dan gunetig zal zijn. gaarne 1
noem ik mij voortaan
CU.we -Qmma
lllll!l!ll!llllllllllll!llllllllllll!lllllllllllllllll!l!lllllll!lllll!lllllllll[lllllllllllllllllllllll!l]lllll!!llllllllllllll!lllll
"Die zaligmakende woorden op blauw pa
pier".
boog eraan) met Praja achter de "he
ren dieven" aan was gegaan. Later
schreef hij "Uwe Majesteit, ik heb
voor mijn koningin een Américaine
aangeschaft en mijn bendy wegge
daan, voortaan zullen wij getweeën in
het maanlicht rijden."
Ze trouwden een jaar later, 11 juli
1891 te Pasoeroean.
Ze heetten Willem en Emma en zo
heette het Nederlandse koningspaar
ook. (Willem III en Emma van Waldeck
Pyrmont). De majoor-chinees vond dat
een jong bruidspaar met zulke vorste
lijke namen recht had op een grootse
bruiloft Hij stelde zijn "coupeetje",
dat door iedereen de glazen koets
werd genoemd, ter beschikking.
"Het was een sprookje," zei jaren
later een zeer bejaarde dame tot Em
ma's dochter, "ik was een van de
bruidsmeisjes van je ouders en ik zie
het nog voor me. Ze wuifde en wuifde
met haar kanten zakdoekje en later in
de kerk was ze zó nerveus, dat ze de
ringgit voor de collecte, dat ze in dat
zakdoekje klaar hield, de hele kerk
liet dóórrinkelen. Wat een kranige
bruidegom, zo kaarsrecht. Een sprook
jeverzuchtte ze nog eens.
Emma wilde geen parelen ketting dra
gen - dat betekende tranen. Er mocht
ook geen foto van de bruidsdag wor
den gemaakt - zulke momenten moch
ten alleen in het hart vereeuwigd blij
ven. Wei lieten ze zich samen portret
teren na hun eerste bal als gehuwden,
hij in wat men "pakean deftig" noem
de, zo warm in de tropen, zij in haar
met zwanendons omrand japonnetje,
lange handschoenen, een witte aigret
te in het haar. Dat gebeurde bij Van
Bemmel in Soerabaja.
Een sprookjeja dit huwelijk had
veel sprookjeselementen in zich. Maar
tranen werden Emma niet bespaard.
Ook Willem kreeg de slagen van het
lot te incasseren. Hun oudste baby
stierf; zware ziekten van de later ge
boren zoontjes dwongen hen naar
Holland te gaan, waar in 1908 hun na
komertje geboren werd in Hilversum.
Terug in Indië yvoedde op het door
Willem gekochte theeland een tyfoon,
die de gehele oogst aan tere "pekkoe-
blaadjes" vernietigde en zo hadden zij
hun ups en downs. Nog later stierf
een der beide zoons op jonge leeftijd.
Van haar tranen had Emma een lang
snoer kunnen rijgen. Daaronder waren
ook vreugdetranen.
Maar toch bleef het sprookje waar, ze
leefden lang en gelukkig. Want hun
enig onverwoestbaar bezit was hun
liefde. Door alle beproevingen heen
hield één ding stand: hun trouw aan
elkaar. Na 25 jaar zei WiMem tot zijn
gasten: "Zo ziet u na al deze jaren
mijn vrouw in haar japon van blauw"
en toen de veertigjarige gedenkdag
naderde had Emma opnieuw een japon
aan in blauwe tint. Hoe die liefde hun
overgebleven kinderen later tot steun
bleef, daarvan kan ik getuigen.
Ze waren mijn ouders.
EMS I. H. VAN SOEST
een traditionele kunst
Massage voor kinderen, door
Frédérick Leboyer.
In dit met vele foto's geïllustreer
de boek geeft de schrijver een
beschrijving van deze zeer bij
zondere behandeling van Babies,
zoals hij die in India leerde ken
nen.
Een prachtig geschenk voor aan
staande moeders.
Verkrijgbaar in Boekhandel Tong
Tong, f 35,porto 4,
tv
Dr. H. i. de Graaf
"DE GESCHIEDENIS VAN
AMBON EN DE
ZUID-MOLUKKEN"
Een schitterend document, rijk
geïllustreerd. De geschiedenis
die wij moeten kennen, omdat
die de onze is!
49,50 porto f 5,
18