Mah Roos
^fuwelieróbedryl
't Carillon
ASEMSTROOP
Tel. 070-45 11 45
Thomsonlaan 108
Den Haag
Fabrikant van alle
Indische sieraden in 22
en 24 karaats goud.
Markiesringen
Zware halskettingen
Schakelarmbanden
Slangenarmbanden
Slangenringen
Krintjing armbanden
Briljanten ringen
Briljanten oorknoppen
Kabaja Spelden
Trouwringen
Sebelah rotan armbanden
DOOR ONS FIJNE HANDWERK
BRENGEN WIJ DE MOOISTE
COLLECTIE VAN NEDERLAND.
He, wat heerlijk zo'n douche. Daar
haalt een ligbad het toch niet bij. Het
stromende water om je heen sluit de
hele wereld uit en wat een gelegen
heid om luidkeels je gemoed lucht te
geven!
Liederen, die je jaren niet gehoord
hebt, wellen zo maar in je op en ver
dringen elkaar om naar de oppervlak
te te komen. "Daar is een baboe, die
je nooit vergeet!" Waar ko.mt dat me
lodietje ineens vandaan? Ik ken er de
woorden niet eens van. Alleen die ene
regel. En dan zong ik inplaats van
"baboe", "kokkie". Mah Roos. Kort,
dik, met die eeuwige sirihpruim in haar
mond. Ze kwam bij mijn moeder als
keukenprinses in dienst even voor
dat ik geboren werd. Ik was dan ook
"haar" kind, dat was niet te ontken
nen.
Ze was niet jong meer. Van het wei
nige dat ze ons uit haar leven ver
telde kon ik opmaken, dat ze tien kin
deren gebaard had, waarvan er vijf
nog in leven waren. Waarom ze deze
verliet en bij ons kwam, heb ik nooit
geweten.
Jaren en jaren later, heeft ze door
mijn moeder's naspeuringen nog eens
contact met een van haar kinderen
gehad.
Zoals gebruikelijk woonde zij bij ons
in. En is 20 jaren lang onze trouwe
hulp, verzorgster, raadsvrouw en op
voedster geweest. Strakker nog dan
mijn ouders hield zij de teugels in ons
huishouden. Als kind haatte ik alles,
wat groente was. Maar "bordje leeg-
eten" werd door haar gehandhaafd, al
moest zij door mijn teuten wel eens
een uur wachten met het afruimen van
de etenstafel. En toen die tijd in .mijn
leven aanbrak, dat de dokter het nodig
achtte, dat ik "drie keer per dag een
eetlepel" levertraan nam, was zij het,
die al mijn trucjes doorzag en mij het
(Vervolg: "De tocht")
gevonden zijn voor het eeuwige leven.
Jo! Verder jol Op straat: Bang, ini poe-
koel brapa, kira-kira. Kira-kira poekoel
satoe. APA?!?I Van de lari, jongens!
Met de trein maar. Als niet te duur.
Het kostte maar twaalf cent of zoiets.
Ik kwam om drie uur thuis. Sluipend
door de achterdeur vanwege "ke-te-
laat-en" en één stuks schoen defèk.
Waar kom je vandaan?! Van het kerk
hof. Tardoer-dar-geplok! Aldus Ma. Pa
lachte homerisch. En toen al.
Vreemd: die idiote tocht heb ik nooit
kunnen vergeten. En langzamerhand is
zij vol symboliek geraakt: eindigt niet
elk gelukzoekend leven tenslotte op
het kerkhof? Zouden wij dan maar
liever "helemaal nooit iets willen?"
M.a.w. moeten we van ons huis maar
een kerkhof maken? Want wie nooit
iets wil, nooit iets waagt, sterft toch.
Maar mist het leven van horizon tot
horizon.
gehate goedje in de mond stopte.
Maar dan had zij een heerlijk stuk
extra gezouten "tempeh goreng" voor
rtie klaar.
In de middaguren, waar de Indische
temperatuur (en de rijsttafel) iedereen
naar bed stuurt om een middagslaap
je te doen, was er altijd wel een ex
cuus om uit bed te komen.
Je moest toch wel eens een plasje
doen? Op weg terug van de W.C.
even bij Mah Roos' kamer langs gaan.
Meestal zat ze op haar bed, te ge
nieten van de rust om zo meteen aan
het avondmaal te beginnen. Maar
soms had ze zich een potje roedjak
gemaakt, en kon ze het niet over zich
verkrijgen je te weigeren met haar
mee te eten. Jonge mangga, gedon-
dong, papaya met een hete, zoete
saus. MMM!
Mijn moeder deed veel aan sociaal
werk en was nogal eens van huis.
Vooral toen ze vroedvrouw werd en
minder bedeelde vrouwen, die zich
geen medische hulp konden veroor
loven, ging helpen, was Mah Roos het
die ons ontbijt verzorgde, want babies
hebben de onhebbelijke gewoonte,
's nachts ter wereld te komen en
moeder was dan vaak 's morgens
niet thuis.
Gedurende de oorlogstijd en de lange
jaren van Japanse overheersing, wei
gerde ze haar salaris aan te nemen,
omdat het financieel voor ons al moei
lijk genoeg was.
Europeanen mochten immers hun baan
niet behouden, en leefden op verkoop
van huishoudelijke artikelen, handwerk
en les geven.
Hoe wist ze ons, kinderen, als de sire
nes ons tot een nacht in onze onder
grondse schuilkelder verbannen had,
gerust te stellen en met een spelletje
zoet te houden.
Zij ,die nooit school gelopen had
wachtte met even veel spanning als
wij rapport-dagen af, en zorgde ze
altijd "toevallig" in de buurt van mijn
ouders te staan, als wij hen de vrucht
van ons al dan niet nijver werk over
handigden.
Ja, zij was een vriendin zoals ik er
nooit een zal vinderv Met haar vlijm
scherp instinct wist ze ons waarde
volle lessen te leren, die honderd
boeken niet zouden kunnen bevatten.
Ik zal nooit de dag vergeten, dat zij
(Tamarinde limonade)
Bereid uit zuivere asem, gezond
en lekker.
Een frisse drank voor de grote
dorst.
Net ontvangen! Een welkome
suprise voor de feestdagen.
f 6,25 per fles. Toko Tong Tong
opeens, inplaats van mij bij mijn naam
te noemen, mij met "juffrouw" aan
sprak.
Ze gaf me het mooiste geschenk, dat
ik ooit mocht ontvangen: haar "diplo
ma" dat mijn kinderjaren met goed
gevolg doorlopen waren, haar vertrou
wen, dat ik ais volwassene geen mis
bruik van mijn rechten zou maken, haar
accepteren van de universele wet dat
de tijd gekomen was dat het jong op
eigen kracht verder moest. Ik zag haar
voor de laatste maal, toen onze fa
milie door oorlogsomstandigheden
moest evacueren. Zij mocht niet mee
en wij lieten haar achter in ons huis,
hopende spoedig terug te keren.
Dat heeft niet zo mogen zijn. Voor zo
ver ik weet, is ze niet lang na ons
vertrek overleden. Maar in mijn hart
leeft ze voort, en haar stem is nog in
mijn oren: "Ndoro Non"
LILY KNAAP-ULVELING
ADRES-CORRECTIE P. T. LIBRA
De heer Vredeveld van P. T. Libra In
ternational Transport in Solo, die be
reid is gasten in Indonesië met raad
en daad bij te staan, woont niet meer
zoals in onze laatste logeeradres-lijst
stond aan de jl. Turisari. Hij is thans
te bereiken op jl. Slamet Riyadi 304,
Solo, tel. 4448.
6
